De afgelopen jaren waren zwaar voor Leendert Verburgh. Hij verloor zijn vrouw en heeft zelf lichamelijke klachten. Daardoor wordt het huishouden steeds moeilijker voor hem. Maar hij laat zich niet uit het veld slaan en staat nog altijd positief in het leven. Dat heeft hij ook aan Monique te danken. Zij is zijn thuishulp en helpt hem wekelijks met de dingen die hij niet meer kan. Al 14 jaar komt ze bij hem over de vloer. Door de jaren heen deelden ze lief en leed. Wij spreken meneer Verburgh bij hem thuis in Nijmegen.
Leendert Verburgh zit zoals elke donderdagochtend aan de keukentafel met een warme kop koffie voor zich. Het is rustig in huis, een stilte waaraan hij gewend is geraakt sinds het overlijden van zijn vrouw, Aaltje, twee jaar geleden. Ondanks zijn fysieke klachten, probeert hij elke dag met een glimlach te beginnen. Vandaag komt Monique, zijn thuishulp die sinds 2010 elke week bij hem schoonmaakt.
Waneer Monique die ochtend binnenkomt, begroet ze hem met een glimlach. “Goedemorgen, meneer Verburgh! Hoe gaat het vandaag?” Vraagt ze terwijl ze haar spullen in de hoek van de kamer zet. Meneer Verburgh glimlacht. “Goedemorgen Monique, ut git”, zegt hij in zijn Nijmeegse dialect.
Monique en meneer Verburgh hebben een bijzondere band opgebouwd door de jaren heen. Ze kent hem door en door en is altijd attent. “Het werken hier is echt meer dan poetsen, we maken altijd een praatje. Ik begin de dag altijd met het vragen naar zijn wensen,” zegt Monique.
“Ik ga eerst even het bed verschonen,” zegt Monique terwijl ze naar de slaapkamer loopt. Terwijl ze aan het werk is, vertelt Monique over de verhalen die meneer Verburgh altijd in geuren en kleuren deelt. Bijvoorbeeld over zijn leven als timmerman. Hij heeft jarenlang jonge jongens van de ambachtsschool opgeleid en hen de fijne kneepjes van het vak geleerd.
Na het opmaken van het bed, loopt Monique naar de keuken om samen met meneer Verburgh de vaat uit te ruimen. “Weet je nog, meneer Verburgh, hoe Aaltje altijd alles zo netjes hield?” haalt ze glimlachend herinneringen op. “Ja, dat weet ik nog goed,” antwoordde hij. “Ze had alles altijd tot in de puntjes georganiseerd. Zelfs toen ze ziek werd, gaf ze jou nog advies over het huishouden.” Monique glimlachte. “Ja, ze heeft me bijvoorbeeld geleerd over de wonderdoek. Ik wist eerst niet wat het was, maar het is een doek waar je geen zeep voor hoeft te gebruiken. Je kunt hiermee heel makkelijk de spiegels of glazen tafels schoonmaken.” Meneer Verburgh lacht zachtjes. “Aaltje was vroeger een alfa-hulp. Eigenlijk waren dat de thuishulpen van vroeger.” Ze wist dus precies hoe ze het huis tiptop moest houden.
Maar naast de mooie herinneringen waren er ook de moeilijke momenten. Meneer Verburgh heeft last van zijn luchtwegen en hartklachten. Daar houdt Monique altijd rekening mee. “Ik maak altijd extra goed schoon zodat er geen stof in de lucht blijft hangen,” legt ze uit. “Dat waardeer ik echt, Monique,” antwoordt meneer Verburgh.
Toen was het tijd voor koffie. Samen in de woonkamer op de bank, pakken de twee een momentje om bij te praten. Monique checkt even in bij meneer over zijn gezondheid. “Ik ben laatst nog op controle geweest bij de cardioloog,” vertelt hij. Hij was al eerder geopereerd en ze moesten nu controleren of alles nog goed was. “Om het op zijn Nijmeegs te zeggen, aon ut hert,” grapt hij met een glimlach. Meneer Verburgh is een bijzonder man. Hij staat zo positief in het leven. “De dokter vertelde een mop! Dat had ik nog nooit meegemaakt in al die jaren dat ik naar het ziekenhuis ga”, vertelt hij. Ook heeft hij een van de verpleegsters zo ver gekregen om een taart voor hem te bakken voor zijn volgende bezoek.
“Ze was een bijzondere vrouw, meneer Verburgh. En u bent een bijzondere man. Ik ben blij dat ik hier kan zijn om u te helpen.”- Monique
Ze lachen samen, maar de stemming wordt serieuzer wanneer meneer Verburgh begint over het verlies van zijn vrouw. “Het was zo moeilijk toen Aaltje ziek werd. Ze had veel last van haar hart en werd vaak geopereerd. Ik herinner me nog die avond voordat ze naar het ziekenhuis ging. Ik kwam net thuis, omdat ik zelf in het ziekenhuis had gelegen. We konden die avond nog samen in bed liggen. De volgende ochtend moest ze naar het ziekenhuis. Ik wist toen niet dat dit de laatste keer was dat ik haar zou zien.”
“Ik weet het nog precies,” zegt Monique. “Ik was erbij toen ze onwel werd. Ik was er ook bij op haar uitvaart. Het liedje dat toen werd gespeeld, hoor ik soms nog op de radio. Dat raakt me altijd”, voegt Monique eraan toe.
Meneer Verburgh glimlacht door zijn tranen heen. “Aaltje en ik hadden zoveel mooie momenten samen. We reden vaak naar Limburg en zodra we voorbij het bord ‘Welkom in Limburg’ kwamen, zette ik een cassette op met het liedje ‘Waarom fluister ik jouw naam’ van Benny Neyman. We zongen altijd samen. Ze had zo’n prachtige hoge stem. Ik vroeg dan altijd ‘waarom doe je niet iets in de muziek?’ Maar dat vond ze niks, want haar kinderen waren haar alles. Als ik dat nummer nu nog eens hoor, dan staan bij mij de tranen in de ogen. Ik denk aan de 60 jaar die we samen hebben meegemaakt.”
“Ze was een bijzondere vrouw, meneer Verburgh. En u bent een bijzondere man. Ik ben blij dat ik hier kan zijn om u te helpen”, voegt Monique eraan toe.
Je wilt aangenaam thuis wonen, ook als het (even) wat minder gaat. Misschien wil je hulp bij het schoonhouden van je huis, de was of wil je een luisterend oor. De Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) kan uitkomst bieden. Bijvoorbeeld door ondersteuning van een thuishulp zoals Monique. Lees hier wat de Wmo voor jou kan betekenen.
